او دل شکسته شد...اما مصمم، بیشتر تلاش کرد. سال بعد به تیم ملی آمریکا راه یافت و شروع به رقابت‌های بین‌المللی کرد. زمانی که در سال ۲۰۱۶ برای اولین بار در بازی‌های پارالمپیک ریو شرکت کرد، لیزی که در آن زمان ۲۰ ساله بود، نیرویی بود که باید روی او حساب کرد. اما مسیر موفقیت او بدون شکست نبود. در ریو، در بهترین ماده خود، یعنی ۱۰۰ متر پروانه، او تنها با اختلاف یک صدم ثانیه مدال برنز را از دست داد و چهارم شد. او اعتراف می‌کند: «کاملاً ویرانگر بود. ما همیشه شوخی می‌کنیم که چهارمی بدترین است - شما خیلی نزدیک هستید، اما ۱۴ ثانیه را دست خالی برمی‌گردید.» با این حال، لیزی، همانطور که انتظار می‌رفت، مدت زیادی زمین نخورد. او توضیح می‌دهد: «ما در تیممان یک قانون پنج دقیقه‌ای داریم. پنج دقیقه فرصت داری هر چقدر که می‌خواهی ناراحت باشی - گریه کنی، جیغ بزنی، هر کاری که لازم است انجام دهی. اما بعد برمی‌گردی و آماده‌ی رفتن هستی.» و لیزی برگشت و همان شب در ماده‌ی ۴ در ۱۰۰ متر آزاد رله نقره و در ماده‌ی ۴ در ۱۰۰ متر مختلط رله برنز گرفت. با وجود مدال‌ها، سال‌ها طول کشید تا او آن شب کاملاً قدر موفقیتش را بداند. او می‌گوید: «در آن لحظه، آنقدر روی کسب مقام چهارم تمرکز کرده بودم که این واقعیت را که به یک رویای مادام‌العمر رسیده بودم، نادیده گرفتم. اما یاد گرفته‌ام که مدال‌ها تمام داستان نیستند. سفر، خود داستان است.» سفر لیزی غنی است - سفری که چیزی بیش از دستاوردهای ورزشی است. داستان او درباره‌ی شکستن موانع، عبور از آنچه دیگران ممکن می‌دانند و پذیرفتن همان چیزی است که او را از دیگران متمایز می‌کند. او می‌گوید: «مدت‌ها سعی می‌کردم بازویم را پنهان کنم.» «اما شنا این را برای من تغییر داد. وقتی در مسابقات به سمت بلوک‌ها می‌رفتم، عاشق دیدن واکنش‌های مردم بودم - مثلاً می‌گفتم: «اوه، او یک دست ندارد. نمی‌تواند اینقدر سریع باشد.» و بعد می‌رفتم و آنها را شکست می‌دادم.» یافتن آرامش در آب این روحیه جسورانه، لیزی را در برخی از چالش‌برانگیزترین لحظاتش همراهی کرده است. پس از پارالمپیک ۲۰۱۶، او یک سال و نیم استراحت کرد، احساس خستگی می‌کرد و مطمئن نبود که آیا می‌خواهد ادامه دهد یا نه - احساسی رایج در بین ورزشکاران سطح بالا. او اعتراف می‌کند: «از این ورزش دلشکسته شدم. طاقت‌فرسا است و همیشه منصفانه به نظر نمی‌رسد. شما تمام این کار را انجام می‌دهید، و گاهی اوقات نتیجه آن چیزی نیست که شما به آن امیدوار بودید.» در طول آن استراحت، لیزی برای کشف مکان‌های جدید و علایق جدید وقت گذاشت. او در سراسر ایالات متحده سفر جاده‌ای کرد، مدتی را در سانفرانسیسکو به تدریس شنا گذراند و شروع به دیدن این ورزش از زاویه‌ای جدید کرد. او می‌گوید: «من به بزرگسالانی که از آب وحشت داشتند، آموزش می‌دادم. تماشای آنها با ترس‌هایشان به من یادآوری کرد که چقدر پیشرفت کرده‌ام و شنا چقدر به من آموخته است.» لیزی به تمرین و آماده شدن برای مسابقه بعدی ادامه داد. اکنون، با نگاهی تازه به ورزشی که بسیار برایش عزیز بود، در مسابقه بعدی خود در مسابقات قهرمانی شنای پارالمپیک جهانی ۲۰۱۹ درخشید. او در ۴ در ۱۰۰ متر آزاد و ۴ در ۱۰۰ متر مختلط نقره گرفت، سپس در ۱۰۰ متر پروانه و ۱۰۰ متر کرال پشت برنز گرفت. پس از آن، او در پارالمپیک ۲۰۲۰ توکیو شرکت کرد و در ۱۰۰ متر پروانه نقره گرفت. سپس در مسابقات قهرمانی شنای پارالمپیک جهانی ۲۰۲۲ در ۴ در ۱۰۰ متر آزاد مختلط مدال نقره کسب کردیم. موفقیت او در مسابقات قهرمانی پارا شنای جهان ۲۰۲۳ ناگهان متوقف شد. در طول این مسابقه، او احساس اضطراب غیرقابل کنترلی داشت و متأسفانه عملکردش نیز این را نشان می‌داد. او می‌دانست که این نشانه آن است که زمان ارزیابی مجدد رویکردش به شنا فرا رسیده است. زمان یک وقفه دیگر فرا رسیده بود...

ادامه دارد